O, koltuğun kenarına oturup parmak uçlarının arasına aldığı sigarayı ateşleyen beyefendiye teşekkür ederken, sol elimi temastan hoşlanan arkadaşına atıyor;
Kıpkırmızı dudaklarını yaya yaya;
- Çakmak taşıma âdetim yok,
... Sağ bacağımı koltuğun üzerine kıvırarak, bacağım altta kalacak şekilde üzerine oturuyorum. Konu derin... Cebimden sigarayı çıkarıyorum, çakmak taşıma âdetimin olmadığını bilen arkadaş çakmağı uzatıyor.
Yaklaşık on kişilik bir topluluk… Birbirinden farklı insanlar; hem kılık kıyafet hem de düşünce olarak. İçimizden biri “muhafazakâr” etiketini takarken, aslında kendinde emin olduğu soruyu yöneltiyor;
- Sen muhafazakâr mısın?
- Muhafazakâr ne demek?
Tutucu…
Muhafazakâr mıyım, ben de bilmiyorum. Bu bana nereden, nasıl baktığına bağlıdır ya da benim olaylara nasıl baktığıma…
- Sen genelde başkaldırıyorsun ya!
- Neye, başkaldırıyorum?
- Bize…
Anladığım kadarıyla şu diyebileceğin bir örneğin yok. Ben vereyim istersen; davet ettiğiniz programa gelmek istemedim çünkü benim mizah anlayışım belden aşağı yapılan sohbetler değil.
Gittiğim programlar bellidir. Reklam uğruna ya da hava olsun diye bilmem ne markanın kahve bardağını elimde gezdirmem…
Uzatmadan açıkça dile getireyim. Her ne kadar muhafazakâr “tutucu” olarak adlandırılmış olsa da muhafazakâr insan; “tarihsel, kültürel ve uygar birikimlerini kaybetmeyen, kaybetmemek için de direnç gösteren, toplumsal-kültürel değerlerin korunmasını arzulayan ve bu yapıda olan biridir. Uzun lafın kısası özünü kaybetmeyen, kaybetmek istemeyen kişidir… Kast ettiğin bu ise Eyvallah kabul ediyorum… Ama her şeye herkese karşı çıkan, anlayışsız kendinden başkasını düşünmeyen, başka düşüncelere saygısı olmayan, kendi dediğinden başkasını dinlemeyen bir zihniyeti kast ediyorsanız; kast ettiğinizi kesinlikle kabul etmiyorum, iftira atıyorsunuz derim. Bak sizinle düşünce yapılarımız farklı ama aynı masanın etrafında toplandık; konuşuyoruz. Kast ettiğin biri gibi olsam bırak konuşmayı aynı ortama dahi bulunmak istemem. Kaldı ki sizinle ne ortamlara girdik, öyle değil mi?
Kim çağdaş kim muhafazakâr anlayan var mı?
Alımlı, çalımlı giyinip bir mekânda bacak bacak üstüne atıp; ellerini konuşma desibeline göre oynattığı ve genelde kendini kanıtlamak için yüksek sesi tercih eden; insanın gördüğü itibarı tekrar düşünüyorum…
Yine aynı mekânda her zaman ki ben; bir gömlek pantolon ya da bir pantolon tişört ile ne konuşur isem konuşayım sözlerim ne kadar anlamlı olsa da bir değer önem arz ettiği önemi toplum gösteriyordu...
İnsanlar kıyafetleriyle gelir, fikirleriyle uğurlanır…
Her şeye muhakkak cevap veren, cevap vermek için dinleyenlerin içinde veyahut birilerin göz zevkini doyurmak dışında bir şey yapmıyor gibi bir şeydik. Eli kalem tutanlar, kalem tutmaya çalışanlar ortak adıyla "yazarlar, yazmaya çalışanlar” her ne kadar bu durumun dışına çıkmak için kalem oynatsalar da, bazı yerlerde dil dökseler de nafile sonuç aldığımızın bir göstergesiydi, toplumumuz…
Kimileri sosyal, aydınlık olan çağımızı öve öve bitiremezken, kimileri de aydınlığın asıl karanlığa giden yolda hendek olduğunu savunup durdu... Ben de bunlardan biriyim... Ama benim bilmediğim lakin onların bildiği bir kavram vardı. Muhafazakâr... Bird e yirmili yaşlardan sonra çok duymaya başladığım çağdaşlar...
Hangisi iyi hangisi kötü diye ayrım yapmayacağım, bu benim işim değil zaten...
Bugün, arkadaşlardan biri müzik dinlerken ikindi ezanı okunmaya başladı. Arkadaşlardan biri şaka yaptığını zannederek ; "müziği kapat ayıp olmasın Ismahan'a" dedi
‘ne alaka’ der gibi yüzüne baktığım arkadaş, yüzüne bakmama rağmen sözleri hâlâ ortaya atıyordu.
-İçimizde en Müslüman sen varsın, baksana şu adama bunun içinde Allah yok dedi...
Verilecek en güzel cevap susmaktı... Bazı düşünce yapıları ile başa çıkılmaması gerektiğini ben zaten kendi ailemden öğrenmiştim... Farklı kaldırımlarda yürüdüğüm ortamlarda nasıl oldu da düşünce yapımın değişmediğini hala anlamış değilim… Kim bilir zamanı gelmemişti belki de…
İsmet ÖZEL ’in “sol kaldırımdan, sağ kaldırıma geçtim” demesi kadar kolay değildi, yol değiştirmek... Hele ki benim gibi düşünceleri olan biri için... Evet, evet inkâr etmiyorum bazı konularda düşüncelerim sabittir. Beni bilen gri rengin bende olmadığını; ya siyah ya da beyaz renkleri sevdiğimi bilir. Eğer bir şeye bağlanırsam ve tamam bu dersem, bitmiştir o'dur... O' olması lazımdır başka bir şey istemem...
İşin sonunda sağ mı kalacağım topal mı umurumda olmaz... Delilik var, kanımda... Yanlış anlamayın! Bahsedilen koyunlardan değilim. Bir davaya inanıncaya, güveninceye kadar kırk dereden kırk su getirtirim. Çok zor güvenirim, çok zor inanırım... Belki de çok zorlamanın sonucunda elde ettiğim bilgileri kaybetmekten korkuyorum, bilemiyorum… Kim bilir, fikrimi değiştirecek o dokunuş olmamıştır…
Bacak bacak üstüne atıp oturduğum, çağdaş! görüşlü insanlarla iki lafın belini kırmaya çalışırken konular ister istemez çağımızın yobaz, biraz daha bilgisiz olarak yaftalanan ve çoğu yerde kendini belli eden muhafazakâr kesimler ile ilgili konuşuyoruz.
Yalan! Konuşmakla kalmayıp eleştiriyoruz... Dinlemenin bile suç sayıldığı bir ortamın içinde olduğumu bile bile…
Sonra aynı gün farklı saatler içinde farklı kişilerle çağdaş insanların aslında ne kadar çağdaş olmadıkları, çağdaşlık adı altında kültürlerin nasıl yok edildiği bizlerin nerelerden nerelere getirdiklerini konuşuyoruz...
Bu da yalan! Külliyen yalan! Eleştiriyoruz, kızıyor, kınıyoruz. Öfke saçan kelimeler ediyoruz...
Hepimiz böyleyiz işte… Ortamına göre muhafazakâr, ortamına göre çağdaş insan oyunları oynuyoruz… Kaç yüzümüzün olduğunu ben çözebilmiş değilim. Hele ki eli kalem tutup, siyaset arenasında boy gösterenlerin; siyasî, sosyal, ekonomik, kültürel, sanatsal, bilimsel vb. çeşitli alanlarında öne çıkarak toplumun ilgisini üzerlerinde toplayan ve haklarında bilgi edinmek bakımından toplumun meşru bir menfaatinin bulunduğu kişilerin kıyafet değiştirir gibi yer değiştirilmeleri; tabiri uygunsa sağ gösterip sol vuran insanlardan nefret ediyorum…Kalemi satılmış insanlara(!) bir şey diyemiyorum zaten, onlara verdiğim hüküm daha ağır…
Dönüp kendime bakıyorum... Yazdığım yazılara, muhatap olduğum ya da olmak zorunda olduğum insanlara... Kendimi bir kefeye koyamıyorum. Sığdıramıyorum. Yersiz yurtsuz gibiyim...
Muhafazakâr değilim! Olmayı beceremedim çünkü çağa ayak uydurmaya çalışırken kültürümden, özümden bir parçaları eksilttim… En azından düşüncem, hissettiğim bu…
Bu muhafazakâr dedikleri şeyi İslam'a yakın görüyorlar gerçekten bu o demek mi? Bence değil...
Ben, çağdaş demokratik kafa yapısına da sahip değilim...
Neyim lan ben?
Ben İNSANIM...
Fark bu! Bunun farkına varmalarını sağlayamıyorum...
Ben inancımla, davamla, savunduğum siyasi fikirler ne olursa olsun İNSANIM...
Yemişim tabirlerinizi...
Benim kütüphanemde fikirlerime ters düşen kitaplar da var. Sosyalist arkadaş evime gelince; ‘muhafazakâra karşı kendimizi savunmak için onların ne bildiğini bilmeniz lazım değil mi?’ demediğim gibi aynı şekilde evime muhafazakâr arkadaş gelince ona da diğer cevabı vermiyorum…
Kimsenin gönlünü hoş etmeye çalışmıyorum…
“İlmi siyaset” diye bir tabir var. Çoğu yerde işe yaradığına bizzat şahit oldum ve hemen hemen hepimizin uyguladığı bir yöntem…
Siz ne diyorsunuz? Böyle mi olmak lazım?
Beni ilgilendirmez. Ben, benden mesulüm. Sizlere aşılamış olduğum ya da aşılamaya çalıştığım düşünce yapısından sorumluyum.
Bu yüzden insan olun diyorum. İnsan!
Ben ne siyasetçiyim, ne bürokrat, ne de size satmak için uğraştığım malım var... Ben, benim... Ismahan Çeribaşı...
Ne yediğim, ne içtiğim neye inanıp inanmadığım; ne kadar inanıp inanmadığım hususunda ben hesap vereceğim...
Ismahan ÇERİBAŞI
